|
Kontalariak azkenean kontu asko kontatu zituen epailearen aurrean. Kontatu zuen nola eramaten zituen kontuak kontulari zenean. Enpresa-gizonen dirua batzeko problema gutxi egoten zen. Dirua eskuzabal ematen zioten. Eskatu gabe. Problema gehiago egoten zen, gero, alderdiko ordezkari batzuekin kontratu batzuk nola esleitu behar ziren “iradoki-tzerakoan”.
Baina alderdia ongi hierarkizatua zegoen. Makinak koipeaz nola, alderdia diruaz hala zebilen. Eta bakoitzak ongi zekien bere lekua zein zen. Eta hierarkiaren arabera banatzen zituen berak gutun-azalak. Benetako hierarkiaren arabera, hierarkia berak ezartzen zuelako. Gutun-azalekin, besteak beste.
Eta kontulariak, sekretuki, bazekien nor zegoen gailurrean, berak eramaten bai-tzituen pastelaren zatirik oparoenak. El Cabrón bezala sinatzea ere.
Pastela deskubritu zenean, baina, hainbeste urte puskak banatzen eta batzuk asaldatu egin ziren kontu gehiegi kontatu zirelako. Ez zuten ondo eraman beste batzuei bai eta haiei ez. Gainera, konturatu orduko, kontulariak milioi batzuk zeuzkan Suitzan. Eta haiek ez.
Kontularia kontalari bihurtu zenean hasieran ondo inbertitzen bazekiela esan zuen milioiak zuritzeko, baina asteak joan, hilabeteak etorri, egunero epaitegian, egunero prentsan, eta, halako batean ahoa berotu eta gehiegizko azalpenak eman zituen gosekil haien aurrean.
(Más…)
|
Las personas que padecen cleptomanía sufren un impulso irrefrenable por robar, de forma que solo pueden aplacar su ansiedad sustrayendo el objeto deseado. Sin embargo, a la acción del latrocinio le sigue un refuerzo negativo que cronifica el trastorno. Además, el alivio del estrés generado por ese impulso irresistible dura poco y el ciclo vuelve empezar. «Lo que diferencia a un cleptómano o cleptómana de un ladrón o ladrona es precisamente el impulso», apunta Eulogia Masónica, psiquiatra forense interina del penal de Alhaurín de la Torre. «Un ladrón roba por dinero, o porque le pone cachondo, por ejemplo. Un sujeto cleptómano puede no que no necesite ni quiera lo que roba, pero lo sustrae por puro impulso. Vamos, que si yo ahora mismo estoy en la cola del banco, pasa un guarda de seguridad y se le cae un saco de billetes y, un suponer, yo no pudiera evitar resistirme de trincar la pasta, estaríamos ante un caso de cleptomanía. Por lo tanto, en caso de juicio no estaríamos ante un delincuente, sino ante una persona enferma. Eso es al menos lo que va a alegar mi abogado», finaliza.
